Hallo allemaal, hallo Ray,
Het is inderdaad al een hele tijd geleden dat ik nog iets heb laten horen van mij.
Toen de diagnose gesteld was (longkanker stadium 4 met uitzaaiingen in de klieren en het bot) heeft mijn vader 6 x chemo gekregen. Dit was cisplatine en pemetrexed (?). Dit was een zware chemo maar gelukkig heeft hij die heel goed kunnen verdragen. Dit was een één kuur om de 3 weken. Halverwege de kuur werd er een controlescan gedaan om te zien of de chemo aansloeg en dat was het geval. Op het laatste van de kuur nog een controle scan en bleek dat de tumor toch wat kleiner geworden was. Goed nieuws dus. Omdat ik was mee geweest op consultatie was ik zo euforisch dat ik dacht dat hij toch wel zou kunnen genezen. Dat was/is dus niet zo. Ooit zal mijn vader overlijden aan de gevolgen van de kanker
Ik kon met mijn gevoelens geen blijf en er ging zoveel door mijn hoofd dat ik beslist had een afspraak te maken met de dokter. Alleen ik. Zo kon ik vrijuit praten en vragen. Ik kon het niet vragen terwijl mijn ouders naast mij zaten. .
Desondanks alles blijft de pijn aan de borstkas. Hij krijgt hiervoor wel morfinepleisters en medicatie maar toch.
Op sommige momenten had hij ook last bij het slikken, net alsof het bleef steken in de keel, maar onderzoek van de slokdarm heeft niks uitgewezen.
Na de eerste chemo zijn ze dan onmiddellijk begonnen met onderhoudschemo. Ook weer 1 x om de 3 weken. Dit is nodig om alles "in slaap" te houden. Deze chemo is niet zwaar en zou het dan zo goed als geen enkel nevenwerking van hebben. Helaas, hij kreeg ademnood, voelde zich slecht, kon bijna niet meer uit de voeten. Er werd na de 3de onderhoudschemo beslist opnieuw een scan te doen. Hierop was te zien dat er vocht op de longen was. Niet heel veel want hij kreeg hiervoor antibiotica. Maar het hielp niet echt. Hij kreeg koorts, voelde zich nog steeds heel slecht en moest naar het ziekenhuis. Na een ganse week onderzoeken hebben ze dus gezien dat hij een longontsteking had. Dit verklaarde, volgens hun, waarom hij zich slecht voelde en ademnood had. Hij kreeg hiervoor antibiotica maar moest in het ziekenhuis blijven. Ondertussen kreeg mijn vader het steeds moeilijker om te aanvaarden dat hij kanker had. Hij was zo een bon vivant, een fervent jager,...en nu kon hij niks meer.
Na iets meer dan een week koorts te hebben gehad was hij uiteindelijk wat aan de beterhand en mocht het ziekenhuis verlaten. Ondertussen ging de behandeling van de onderhoudskuur verder. 3 dagen thuis en opnieuw begon de koorts de kop op te steken. Opnieuw naar spoed en onderzoeken. Bleek dat de longontsteking was terug gekomen. Hij voelde zich opnieuw slecht en had al een paar keer laten horen dat hij wilde stoppen met de chemo. Ik schrok en zei dat dit niet kon en hij door moest gaan. Toen had ik eindelijk een afspraak gemaakt met de dokter, ik alleen, zo kon ik vrijuit praten. Al mijn vermoedens werden bevestigt en was de shock groot. Ik kon en kan het nog steeds niet aanvaarden dat mijn vader ziek is maar na erover na te denken en te zien hoe hij afzag heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik zijn beslissing zou accepteren. Weliswaar met een klein hartje.
Uiteindelijk, vlak voor de grote vakantie begon, mocht hij het ziekenhuis verlaten en werd de onderhoudschemo stopgezet door de dokter. Zo kon hij recupereren en konden ze nagaan of heel die ellende kwam van de chemo. Om de 3 maanden kreeg hij een controlescan. Raar maar waar werd mijn vader beter, hij nam terug zijn gewoontes op. Iets drinken met de vrienden, kaarten, jagen,…maar de vermoeidheid bleef wel. In september was zijn controlescan OK. Dan waren we 3 maanden verder. Nog steeds voelde hij zich goed. Begin januari van dit jaar kwam de 2de controlescan eraan. Helaas met minder goed nieuws. De kanker was verder uitgezaaid naar de hersenen en de bijnier. Eerst hebben ze de hersenen behandeld met stralen 5 keer. Hierdoor heeft hij al zijn haar verloren. Hiervan had hij dus enorme hoofdpijn en werd de medicatie aangepast. Na een tijdje werd de hoofdpijn draaglijker. De scan die nadien volgde wees uit dat de bestraling zijn werk had gedaan. Daarna volgde de behandeling voor de bijnier. Dit kon niet met stralen maar moest gebeuren met chemo. 3 vrijdagen na elkaar, 1 week rust en dan terug 3 keer.
Van de moment dat de eerste chemo gebeurd was begon hij echt wel ziek te worden, braken, misselijk, diaree, verstopping,…
Hij heeft er ondertussen 3 opzitten, en vorige week was het 1 week rust. Maar het gaat van kwaad naar erger. Hij eet en drinkt niet meer, is enorm verzwakt en vermagerd. 2 weken terug is hij zelfs gevallen. De plaats waar begon mij zorgen te maken. Hij ging naar het toilet zei hij, maar dat dat is de andere kant op??? Onmiddellijk begon ik mij zorgen te maken en voelde ik dat er iets niet pluis was. Zaterdag zag ik mijn moeder en begon ze te wenen. Toen ik vroeg wat er was, zei ze dat ze met hem naar het ziekenhuis moet gaan omdat hij al 1 week niks meer gegeten en gedronken had, dat hij amper kan stappen. Ik ben dan met haar meegegaan en zag mijn vader daar liggen in de zetel (ik had hem al 5 dagen niet meer gezien). Ik schrok. Ik besloot om naar de afdeling te bellen om te vragen wat we moesten doen. Omdat hij geen hoge koorts had moesten we zelf beslissen. Toen ik het aan mijn vader vroeg wat hij wilde zei hij dat hij wilde gaan maar daags nadien (gisteren, zondag) . Mijn moeder vertelde me ook dat hij naar buiten was geweest om te gaan plassen. ???Weeral klonk het in mijn hoofd dat dit niet juist was. Toen ik hierover mijn vader aansprak zei hij me dat dit korter was. Korter?? Neen. Ik heb dan maar aan mijn moeder gezegd wat ik van die dingen van. Dit is niet normaal. Afin, dus zijn ze gisteren vertrokken. Ze hebben een infuus gegeven met vocht en een scan van het hoofd genomen. Daarop hebben ze gezien dat er druk op de hersenen zit waardoor het komt dat hij niet meer eet en drinkt en slecht voelt. Wat ze gaan doen betreft die druk heb ik geen nieuws. En over die 2 rare dingen heeft mijn moeder niks gezegd. Vandaag is er een scan gepland van de longen. Dus dat is nog afwachten.
Ikzelf heb besloten om nog eens een afspraak te maken met de behandelende arts zodat ik weer vrijuit kan praten wat de toekomst zal brengen. Ook al ben ik zo bang om hem te verliezen, maar ik wil op de hoogte zijn van alles.
Groetjes
Lieve
