Hey Sabine,is toch normaal zeker. Wat jij allemaal meegemaakt de laatste tijd. Wekenlang onderzoeken van hot naar her,
dan toch nog het bericht van hervallen, het ongeluk van je broer. Dan je verkoudheid er nog eens bij. Men zou van minder wel eens
beginnen "klagen en zagen"

. Maar evengoed steek je toch nog iedereen een hart onder de riem. Je zegt het zelf, je Tai-Chi lessen geven je
ontspanning, je gaat al praten met een psychologe en je houd een dagboek bij (wie weet wordt dit later weer een boek).
Ik denk dat je gewoon alles tijd moet geven. Mijn jongste broer is in 1978 op het werk verongelukt, net 21 jaar geworden,
en soms gaat het maanden goed en dan ineens overvalt het je weer, komt het verdriet weer naar boven en begin je te huilen.
Weet je, zeker als je dan weer hoort dat er iemand die je kent of niet kent, aan die rotziekte is overleden.
Dan denk je terug aan de fijne momenten en dan denk je ze waren nog zo jong.
Maar het zal je lukken, om dit door te komen. En als je wil "zagen en klagen" kom dan maar op het forum.
Daar zijn we voor om elkaar te steunen.
Weet je dat ik nog steeds onze "Straffe Madammendag" mis. De ontmoetingen met lotgenoten en de vakantie's bij het VLK.
Sabine, dikke, dikke knuffel
Betty
@Lydie, bedankt voor je persoonlijk berichtje, ik ga het zeker deze week beantwoorden. Ben je niet vergeten. Knuffel ook voor Frans.