[marlgijs]

Drie jaar geleden werd ons leven totaal overhoop gehaald  door de diagnose darmkanker  bij mijn man.
Hij had een eigen zaak waar ik deeltijds in hielp.    Ik heb de zaak nog een 6 maanden aangehouden door  halftijds te werken en halftijds de zaak te runnen.  We hebben dan uiteindelijk de zaak gesloten omdat dit voor mij onhoudbaar werd.
Mijn kreeg  gedurende 2 jaar  chemo.  Na 2 jaar  bleef  alles een beetje stabiel en besloot men om even te stoppen  zodat het lichaam weer tot rust kom komen.  Dit ging eigenlijk tamelijk goed.
Ik had ondertussen mijn activiteiten uitgebreid naar voltijds, deels om actief bezig te blijven maar vooral  voor het financiële plaatje.
Een aantal weken terug kreeg  mijn man terug meer problemen  en na een scan werd het duidelijk dat het gezwel zich terug verder heeft ontwikkeld.
Verleden  week werd chemo terug  opgestart
Ik zie dat van alles misgaat,  ik heb het gevoel dat ik hem dagelijks zie achteruit gaan,  in kleine dingen merk ik dat het echt de slechte kant op gaat.
Verder ben ik zelf  3,5 maanden geleden geopereerd aan borstkanker, gelukkig borstbesparend en zonder uitzaaïingen.     Ik heb een vlotte behandeling gehad  en ben sinds een 3 tal weken terug aan het werk.
Maar nu voel ik dat  het “vechten”  me niet zo meer meezit.    Ik kan niet meer vechten voor twee  en de dagen dat ik me echt depri voel, nemen toe.   Het rottige is dat die dagen juist de dagen zijn dat ik thuis ben, dat ik geconfronteerd wordt met de  slepende ziekte van mijn man.
Op mijn werk voel ik me beter,  en   daar begin ik me nu weer schuldgevoelens over op te zadelen.
Ik krijg het gevoel dat ik in een rollercoaster zit van tegenstrijdige gevoelens  en angst voor wat nog komen zal.
Kent iemand dit gevoel ?     en hoe ga je er in hemelsnaam mee om ?
De omgeving heeft oog voor de zwaar zieke patiënt, maar de partner wordt vergeten….ook al is die zelf ziek ….maar wanneer je er positief in staat en je niet laat vloeren….wordt je niet meer bekeken als een patiënt.  Je krijgt complimenten omdat je zo sterk bent  en het allemaal zo goed kan plaatsen….   Wel als ik ’s nachts in mijn bed lig   …weet ik wel beter….ik kan het plaatsen voor de buitenwereld …maar  met mezelf  vecht ik een zware  strijd uit.

[witte vlinder]

Hoi Marlgrijs,

ben ff stil van je verhaal, met 2 kanker hebben, 1 is al onnoemelijk zwaar.
Mensen kunnen soms hard zijn en cru reageren, ben je sterk en positief dan krijg je complimentjes
laat je zien dat het ff niet gaat zeggen ze dat je wel positief moet blijven
het is niet simpel allemaal, je komt in een rollercoaster van emoties en hebt het gevoel of je op een sneltrein bent gegooid
maar je weet niet wanneer die stopt.
je zit met veel angst en voelt je depri, is niet abnormaal, je man heeft het 2x gehad
en jij bent nog niet zolang geleden geopereerd, je zit volop in een verwerkingsproces
probeer je emoties niet op te kroppen, laat je tranen maar even komen
ik herken het allemaal maar al te goed
heb in 2006 borstkanker gehad en in 2012 hervallen plus mijn broer verongelukte dezelfde week
ik kon niet meer, wou ook niet vechten, ik rouwde om mijn broer
heb toen het geluk gehad dat ik een héél goede psychologe had, die heeft me er terug bovenop geholpen
en heb bij haar ook mindfulness gevolgd, samen met andere kankerpatiënten,
dat heeft mij enorm geholpen met stress en angst
je kan je niet altijd sterk houden, houd je je té sterk, dat wreekt zich naderhand
zoek op tijd hulp als het je niet meer lukt, je zit in een enorme zware periode
kom hier ook maar van je afpraten, wij zijn er om je te ondersteunen
dikke warme sterkteknuffel
xxx Sabine

[Karel]

Dag Marlgrijs.

Het probleem is dat je wat tijd nodig hebt voor jezelf om alles te verwerken. Als je voelt dat je thuis die rust niet kan vinden, moet je die ergens anders zoeken. Je voelt je beter op je werk, maar daar ga je natuurlijk niet naar toe om te rusten.

Iets wat je echt nodig hebt is een rustige en ontspannende vakantie, maar in de praktijk is dat moeilijk hé. Er is niemand die begrijpt dat jij vakantie zou willen nemen terwijl je echtgenoot ligt af te zien. Misschien zou zelf je echtgenoot dat niet begrijpen. Wij weten dat ook jij als partner het zwaar te verduren krijgt.

Zoals Sabine zegt, kom hier maar alles van je neerschrijven waar je mee zit. Wij gaan ons best doen om je verder te helpen.
Als je graag boeken leest, raad ik je het boek "omgaan met kanker" van Nathalie Cardinaels aan. Ik heb daar toch een heel wat emotionele ondersteuning in gevonden en het boek is ook bedoeld voor mensen in jouw situatie.

Groetjes, Karel

[marlgijs]

bedankt voor de reacties, ondertussen ben ik  er al lang achter gekomen  dat elk huisje wel z'n ellende kent.
Het is inderdaad, het kunnen en mogen erover praten is soms heel moeilijk.

Nu ik heb het geluk een aantal heel goede vrienden te hebben waar ik alles aan kwijt kan  en ik heb tevens het geluk  een werkgever en collega's te hebben  die  er niet om malen als het eens een dag wat minder gaat  ....dit is geluk hebben, want dat vind je niet meer veel.

Ik zou inderdaad wel eens een vakantie willen nemen, maar hoe leg je dit inderdaad uit aan je zieke man.
Hetgeen ik wel doe, is  de weekends dat mijn zoon thuis is,  (verblijft in een tehuis voor niet-werkende = autistisch), uitstapjes maken links en rechts  en eventueel eens met een overnachting. 
Dit staat dan wel in teken van mijn zoon, maar ik tracht daar toch ook effe van te genieten.

En verder heb ik een klik gevonden om te leven van dag tot dag,  ik maak me absoluut niet meer druk om kleinigheden,   huis niet voldoende gepoetst  geraakt ?,  eens geen warm eten op tafel ?,  ergens eens een uitnodiging weigeren.... ik heb het allemaal gehad en  maal er niet meer om.

Ik heb zelfs sinds een aantal weken een oude hobby terug op genomen, handwerk en naaien...., daar voel ik me goed in
dus   door de dag....geen probleem
maar oh wee als ik 's nacht teveel wakker wordt,  dan draait de molen op volle toeren,  wat als dit ?  en wat als dat?

maar ik vraag dan aan mezelf,   kan je er iets aan veranderen ?   nee ??  ok  dan moeten we verder, ook al is het zwaar.

aan iedereen hier op het forum  wens ik  veel sterkte  en vooral  een luisterend oor  toe.

knuffel aan iedereen

[Karel]

Dag Marlgijs,

Je hebt gelijk, dat is geluk hebben. Ik heb zelf ook ondervonden als ik mijn collega's eerlijk zeg hoe het met mij gaat, dat ze meer begrip hebben voor mijn situatie. Ik probeer hun ook altijd mee te delen wanneer het voor mij past dat ze mij mogen komen bezoeken.

Ik heb ook al vaak nee moeten zeggen, soms zelfs om praktische redenen. Het is goed om te horen dat je doet wat je zelf graag doet en wat anderen daarvan denken, maakt niets uit.

Ik ben blij dat je op de goede weg bent.

Groetjes, Karel

[Jet]

Hoi Marlgijs,

Fijn, dat je inmiddels je eigen weg aan het vinden bent om met alle tegenspoed om te gaan..
Het is niet mis als jezelf en partner met kanker te maken krijgt..  En ja, als partner is het net zo pittig!!
Door of met kanker, kom je in een nare rollercoaster waarvoor geen standaard richtlijnen zijn om er mee om te gaan.
Per dag of zelfs per uur kan het zo verschillen... meestal staan je gedachten niet stil.. is en was mijn ervaring.. hoe goed ik het ook probeerde.
En tja, inmiddels weet ik dat 't leven het best van dag tot dag geleefd kan worden.. geniet daardoor ook weer meer.
Want er is immers niks zeker in het leven..
Ik was ook altijd de sterke.. voor mijn overleden man enz... ook voor mezelf toen het k monstertje mij enkele keren plaagde.
Bijna altijd met de big smile en altijd gaat het goed.. 
Ergens gaf mij dat ook de power om het allemaal aan te kunnen.. dus was dat ook "goed".. 
Dit heeft nadien toch wel een terugslag gegeven gehad, waar ik gelukkig ook weer uit geworsteld ben..
Doe vooral zoals het jou /jullie past..  luister naar goede of gemeende raad en laat het bezinken.. haal er uit wat past.. soms zie je dat niet gelijk in nl.. 
Praten kan je goed doen als je een goede gesprekspartner tegenkomt..  het is fijn als er geluisterd wordt zonder enige bemoeienis.. Het fijnst is als men je gewoon laat zijn, en je alles kunt zeggen zoals het is.. of voelt .
 Tijd voor jezelf... jazeker, ook dat zijn de vitamientjes om de power te houden..  dus DOEN!!!
Hobby's leuk en zinvol.. maak er tijd voor..  Ook al komen er geen kaboutertjes die het werk overnemen

Veel power en sterkte voor jullie samen en rust in jouw bolleke....

Jet