Het gesprek met een psycholoog bij het inloophuis heeft mijn vrouw goed gedaan. Ze was verbaasd over zoveel begrip en was eigenlijk verbaasd dat haar problemen zo herkenbaar waren. Verder vond ze het fijn dat ze nu eindelijk eens vrijuit met iemand kon praten , zonder dat ze zich zorgen hoefde te maken dat een ander er door van slag zal raken. Ze heeft ook al direct een tweede afspraak gemaakt , en ze kan nu ook begrijpen waarom ik zo graag naar het inloophuis ga, want ze heeft na dat gesprek ook nog een tijdje in de groep zitten luisteren.
Ze kwam dus donderdag met een tevreden gevoel thuis, en ik was best trots op mijn vrouw, omdat ik weet dat dit toch een moeilijke stap is.
Donderdagochtend was ze nog even bij onze huisarts geweest, want ze voelde zich na drie weken medicatie, nog steeds niet veel beter, en had ook nog steeds dezelfde lichamelijke klachten. Die zei haar dat het allemaal nog wel wat tijd zal vergen voordat ze wat zal gaan merken van de medicatie (sipralexa) , maar hij heeft voor de zekerheid, en ook om haar gerust te stellen, wel bloed getrokken. Ze heeft toen naar haar baas gebeld om te zegggen dat het nog wel een paar weken zou duren voordat ze weer kon komen werken, en gistermiddag belde die baas haar op, om te zeggen dat ze niet meer hoeft terug te komen, omdat het wel eens lang kan gaan duren, en het ook voor zijn planning te lastig is.
Omdat ze daar als interim werkt, kan je daar niets tegen beginnen, en ik was gisteravond nog steeds flink nijdig.
Dat kwam ook omdat ik gistermorgen weer eens op mijn werk was gaan kijken , en daar van iedereen te horen had gekregen dat ik er goed uit zag (misschien eigenlijk wel te goed), en ze hadden me gevraagd waarom ik niet een paar dagen per week kwam werken. grrrrrrrrrrrrrrrr
Ik heb ze nogmaals gezegd dat de hoeveelheid energie die ik nu heb ,toch wel beprekt is, en dat ik een keuze heb moeten maken tussen mijn werk en mijn gezin,en dat die keuze dan voor mij snel gemaakt was. Ik wist eigenlijk al van te voren ,dat ik dit kon verwachten, en had daarom dat bezoek al een paar keer uitgesteld, want het doet me nog steeds heel veel pijn dat ik mijn werk heb moeten opgeven, want ik heb mijn werk altijd als een soort hobby gezien.
Vandaag gelukkig weer vol goede moed aan de dag kunnen beginnen, en dat moet ook wel, want een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd!
