Dag Aster,
Ik weet niet goed hoe ik moet reageren. Wat jij nu meemaakt is zo ontzettend zwaar en oneerlijk.
Gelukkig heb je die lieve mensen om je heen, waarmee je er over kan praten, en dat moet je blijven doen, want je kan dat niet alleen dragen.
Ik heb longkanker, en heb ook een periode gehad dat het er niet goed uitzag, mijn jongste zoon was toen net 12 geworden. En het is inderdaad die gedachte aan het moeten achterlaten van mijn kinderen en mijn man dat ik het allermoeilijkst vond. Je wil ze niet in de steek laten.
Ik heb het geluk gehad dat ze me toch nog hebben kunnen helpen.
Ik hoop voor jou dat je toch nog meer tijd krijgt, en dat je niet te veel pijn gaat hebben zodat je nog kan "genieten" van die tijd.
Heel veel moed, en veel sterkte!
dikke knuffel,
Ilse